به گزارش نبض نگار: فیبرومیالژیا باعث درد و سفتی در سراسر بدن شما، همراه با سایر علائم می‌شود. پزشکان مطمئن نیستند چه چیزی باعث آن می‌شود. آنها فکر می‌کنند که ممکن است ارتباطی با نحوه پردازش درد توسط مغز شما داشته باشد. ام‌اس یک بیماری خودایمنی است. زمانی که سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به خودش حمله می‌کند. این بیماری مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اغلب با گذشت زمان بدتر می‌شود. ام‌اس می‌تواند به طور دائمی به اعصاب شما آسیب برساند.
شباهت‌ها
خستگی یا احساس خستگی مداوم، یکی از علائم رایج ام‌اس و فیبرومیالژیا است. سایر شباهت‌ها عبارتند از:
سن. این علائم می‌توانند در هر زمانی رخ دهند. ام‌اس اغلب بین سنین 20 تا 40 سالگی شروع می‌شود. این موضوع برای افراد مبتلا به فیبرومیالژیا تقریباً یکسان است.
سابقه خانوادگی. اگر مادر یا پدر شما به ام‌اس یا فیبرومیالژیا مبتلا باشند، احتمال ابتلای شما به آن بیشتر است.
بیماری‌های خودایمنی. اگر بیماری داشته باشید که سیستم ایمنی شما را تحت تأثیر قرار دهد، احتمال ابتلا به هر دو بیشتر است. فیبرومیالژیا در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید یا لوپوس شایع‌تر است. ام‌اس در افراد مبتلا به بیماری تیروئید، پسوریازیس یا دیابت نوع 1 شایع‌تر است.
عفونت یا بیماری. ام‌اس با برخی عفونت‌های ویروسی مرتبط دانسته شده است. آنها همچنین ممکن است یک عامل خطر برای فیبرومیالژیا باشند.
تفاوت‌ها
ام‌اس اغلب بر توانایی حرکت شما تأثیر می‌گذارد. سایر علائم عبارتند از:
- بی‌حسی یا ضعف در یک یا چند دست یا پا
- مشکل در هماهنگی یا تعادل
- احساس سوزن سوزن شدن یا گزگز
- لرزش
- سرگیجه
- کاهش بینایی
- تاری دید یا دوبینی
- لکنت زبان
- خستگی
برخی از افراد مبتلا به ام‌اس همچنین موارد زیر را دارند:
- درد
- کاهش شنوایی
- افسردگی
- مشکل در تمرکز یا توجه
- مشکلات حافظه
- قضاوت ضعیف
فیبرومیالژیا عموماً بر حرکت تأثیر نمی‌گذارد. علامت اصلی درد و سفتی در سراسر بدن است. افراد گاهی اوقات می‌گویند که مانند یک درد مبهم است که از بین نمی‌رود. سایر علائم عبارتند از:
- خستگی
- افسردگی یا اضطراب
- مشکل در خواب
- مشکل در حافظه، تفکر یا تمرکز
- سردرد یا میگرن
برخی از افراد مبتلا به فیبرومیالژیا همچنین موارد زیر را دارند:
- بی‌حسی یا گزگز در دست‌ها یا پاها
- درد فک
- مشکلات گوارشی
بیشتر افراد مبتلا به ام‌اس، نوع عودکننده-بهبودیابنده دارند. این بدان معناست که علائم می‌آیند و می‌روند یا بدتر می‌شوند و سپس بهتر می‌شوند. در حدود نیمی از افراد مبتلا به این نوع ام‌اس، علائم به تدریج با گذشت زمان بدتر می‌شوند. درمان می‌تواند پیشرفت را کند کرده و سایر علائم را کاهش دهد.
فیبرومیالژیا تمایلی به بدتر شدن با گذشت زمان ندارد، اما معمولاً از بین نمی‌رود. درد و سایر علائم، مانند مشکل در خواب، می‌تواند کار کردن و لذت بردن از زندگی را دشوار کند.
تشخیص (ام‌اس)
هیچ آزمایش خاصی برای ام‌اس وجود ندارد. پزشکان آن را عمدتاً بر اساس علائم شما تشخیص می‌دهند. آنها ابتدا سایر بیماری‌ها را رد می‌کنند. احتمالاً MRI خواهید گرفت. پزشک شما ممکن است این آزمایش‌ها را نیز درخواست کند:
- آزمایش خون
- نمونه‌برداری از نخاع
- آزمایش‌های پتانسیل برانگیخته (نشان می‌دهد اعصاب شما چقدر سریع به تحریک پاسخ می‌دهند)
نوع پزشکی که به آن مراجعه خواهید کرد بستگی به بیماری شما دارد. متخصصان مغز و اعصاب (پزشکانی که در سیستم عصبی تخصص دارند) معمولاً افراد مبتلا به ام‌اس را تشخیص داده و درمان می‌کنند. پزشکان مراقبت‌های اولیه و روماتولوژیست‌ها (پزشکانی که در مفاصل، عضلات و سایر بافت‌ها تخصص دارند) معمولاً افراد مبتلا به فیبرومیالژیا را درمان می‌کنند.
تشخیص (فیبرومیالژیا)
پزشکان هنگام تشخیص این بیماری به علائم شما نیز توجه می‌کنند. اگر بیش از 3 ماه درد گسترده داشته باشید و پزشک شما نتواند دلیل دیگری پیدا کند، ممکن است فیبرومیالژیا داشته باشید.
درمان (مولتیپل اسکلروزیس)
داروها می‌توانند علائم شما را تسکین دهند و همچنین به شما در بهبودی از حملات و کند کردن پیشرفت بیماری کمک کنند. برخی را می‌توانید به صورت خوراکی یا تزریقی مصرف کنید. برخی دیگر را می‌توانید از طریق تزریق داخل وریدی دریافت کنید.
سایر داروهای مورد استفاده برای درمان علائم ام اس عبارتند از:
- استروئیدها
- شل کننده‌های عضلانی
- داروهای خستگی
- داروهای ضد افسردگی
- مسکن‌ها
- داروهای بی‌خوابی (مشکل در خواب)
- درمان اختلال عملکرد جنسی و کنترل مثانه یا روده
- درمان (فیبرومیالژیا)
داروهایی وجود دارند که به طور خاص برای درمان فیبرومیالژیا و کمک به شما در مدیریت علائم تأیید شده‌اند. پزشک شما ممکن است درمان‌های مختلفی را امتحان کند تا ببیند کدام یک برای شما مؤثر است. این داروها شامل داروهای ضد افسردگی و ضد تشنج است. پزشک شما همچنین ممکن است مسکن تجویز کند.
منبع:
https://www.webmd.com/
1 دیدگاه